به نام انسانیت
امروز، من به نمایندگی از کودکانی سخن می‌گویم که در غزه، بی‌صدا و در سکوت، از گرسنگی جان می‌دهند؛ کودکانی بی‌صدا که صدای فریادشان به گوش جهان نمی‌رسد.
رژیم صهیونیستی غزه را به زندانی از گرسنگی تبدیل کرده است. این، کمبود غذا نیست؛ این یک سیاست عامدانه است — سلاحی از جنس گرسنگی — برای درهم شکستن اراده یک ملت. نوزادان نه از خستگی، بلکه از تحلیل رفتن جسم‌شان گریه می‌کنند. مادران، ناتوان از کمک، نظاره‌گر مرگ تدریجی فرزندان‌شان هستند. این‌ها صحنه‌هایی از کتاب‌های تاریخ نیستند. این‌ها همین الان در حال رخ دادن است.
اما مدافعان حقوق بشر کجایند؟ خشمِ کجاست از سوی کسانی که ادعای حمایت از مظلومان دارند؟ کشورهای اسلامی که باید با یک صدا در حمایت از برادران و خواهران خود برخیزند، کجا هستند؟
این سکوت، کر‌کننده است.
سکوت، بی‌طرفی نیست. سکوت، هم‌دستی است. هر لحظه‌ای که جهان بی‌تفاوت می‌ماند، جان‌های بی‌گناه‌تری از دست می‌رود — نه فقط به واسطه بمباران، بلکه به دلیل گرسنگی، تشنگی و محرومیت از درمان. گرسنگی دادن کودکان، خسارت جانبی نیست؛ جنایت جنگی است.
ما فراموش نخواهیم کرد. ما نخواهیم بخشید. و ما سکوت نخواهیم کرد تا زمانی که محاصره پایان یابد، کودکان سیر شوند و عدالت برقرار گردد.
به دولت‌ها، سازمان‌ها و رهبرانی که چشمشان را به این مسائل بسته اند می‌گوییم: تاریخ شما را نخواهد بخشید.سکوت امروزتان، به شرمساری فردا بدل خواهد شد.

In the Name of Humanity”
Today, I speak as a voice for the voiceless children of Gaza who are  dying in silence… in hunger.
The Zionist regime has turned Gaza into a prison of starvation. It is not a lack of food, but a deliberate policy — a weaponization of hunger — aimed at breaking the will of an entire people. Babies cry not because they are tired, but because their bodies are wasting away. Mothers watch their children slip away, powerless to save them. These are not scenes from history books. This is happening now.
And yet, where are the human rights defenders? Where is the outrage from those who claim to protect the vulnerable? Where are the Islamic countries that should rise in one voice to defend their brothers and sisters?
The silence is deafening.
Silence is not neutrality. Silence is complicity. Every moment that the world remains passive, more innocent lives are lost — not to bombs alone, but to hunger, thirst, and medical neglect. Starving children to death is not collateral damage. It is a war crime.
We will not forget. We will not forgive. And we will not stop raising our voices until the siege is lifted, the children are fed, and justice is served.
To the governments, organizations, and leaders who look away: history will not absolve you. Your silence today will echo as shame in the pages of tomorrow.